کد مطلب:152504 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:233
امان از سکرات موت و آتش دوزخ
مسمع گوید: حضرت امام صادق (ع) فرمود: آیا متذكر می شوی با حسین چه كردند؟ عرض كردم: آری، فرمود: آیا جزع و گریه می كنی؟ گفتم: آری، به خدا سوگند گریه می كنم و آثار غم و اندوه در صورتم ظاهر می شود حضرت فرمود: «خدا اشك چشمت را رحمت كند. آگاه باش كه تو از آن اشخاصی هستی كه از اهل جزع برای ما شمرده می شوند، به شادی ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناك می گردند. آگاه باش كه بزودی هنگام مرگ، پدرانم را بر بالین خود حاضر می بینی، در حالی كه به تو توجه كرده و ملك الموت را درباره تو بشارت می دهند، و خواهی دید كه ملك الموت در آن هنگام از هر مادر مهربان به فرزندش، مهربانتر است» سپس فرمود: «كسی كه بر ما اهل بیت به خاطر رحمت و مصائب وارده بر ما گریه كند، رحمت خدا شامل او می شود قبل از اینكه اشكی از چشمش خارج گردد؛ پس زمانی كه اشك چشمش بر صورت جاری شود اگر قطره ای از آن در جهنم بریزد، حرارت آن را خاموش كند، و هیچ چشمی نیست كه گریه كند بر ما مگر آنكه با نظر كردن به كوثر و سیراب شدن با دوستان، خوشوقت می گردد». [1] .
با توجه به این روایت شریف باید گفت:جایی كه آتش جهنم كه قابل مقایسه با آتش دنیا نیست و به وسیله گریه بر حسین (ع) خاموش و برد و سلام گردد، پس اگر در موردی، آتش ضعیف دنیا عزادار حسینی را نسوزاند جای تعجب نیست.
سید جلیل مرحوم دكتر اسماعیل مجاب (داندانساز) عجایبی از ایام مجاورت در هندوستان كه مشاهده كرده بود نقل می كرد، از آن جمله می گفت: عده ای از بازرگانان هندو (بت پرست) به حضرت سیدالشهدا (ع) معتقد و علاقه مندند و برای بركت مالشان با آن حضرت شركت می كنند، یعنی در سال مقداری از سود خود را در راه آن حضرت صرف می كنند. بعضی از آنها روز عاشورا به وسیله شیعیان، شربت و پالوده و بستنی درست كرده و خود به حال عزا ایستاده و به عزاداران می دهند، و بعضی آن مبلغی كه راجع به آن حضرت است را به شیعیان می دهند تا در مراكز عزاداری صرف نمایند.
یكی از آنان را عادت چنین بود كه همراه سینه زنها حركت می كرد و با آنها به سینه زدن مشغول می شد. وقتی از دنیا رفت، بنا به مرسوم مذهبی خودشان، بدنش را با آتش سوزانیدند تا تمام بدنش خاكستر شد جز دست راست و قطعه ای از سینه اش كه آتش، آن دو عضو را نسوزانیده بود.
بستگان آن دو عضو را آوردند نزد قبرستان شیعیان و گفتند: «این دو عضو راجع به حسین شماست» [2] .
با توجه به این روایت شریف باید گفت:جایی كه آتش جهنم كه قابل مقایسه با آتش دنیا نیست و به وسیله گریه بر حسین (ع) خاموش و برد و سلام گردد، پس اگر در موردی، آتش ضعیف دنیا عزادار حسینی را نسوزاند جای تعجب نیست.
سید جلیل مرحوم دكتر اسماعیل مجاب (داندانساز) عجایبی از ایام مجاورت در هندوستان كه مشاهده كرده بود نقل می كرد، از آن جمله می گفت: عده ای از بازرگانان هندو (بت پرست) به حضرت سیدالشهدا (ع) معتقد و علاقه مندند و برای بركت مالشان با آن حضرت شركت می كنند، یعنی در سال مقداری از سود خود را در راه آن حضرت صرف می كنند. بعضی از آنها روز عاشورا به وسیله شیعیان، شربت و پالوده و بستنی درست كرده و خود به حال عزا ایستاده و به عزاداران می دهند، و بعضی آن مبلغی كه راجع به آن حضرت است را به شیعیان می دهند تا در مراكز عزاداری صرف نمایند.
یكی از آنان را عادت چنین بود كه همراه سینه زنها حركت می كرد و با آنها به سینه زدن مشغول می شد. وقتی از دنیا رفت، بنا به مرسوم مذهبی خودشان، بدنش را با آتش سوزانیدند تا تمام بدنش خاكستر شد جز دست راست و قطعه ای از سینه اش كه آتش، آن دو عضو را نسوزانیده بود.
بستگان آن دو عضو را آوردند نزد قبرستان شیعیان و گفتند: «این دو عضو راجع به حسین شماست» [2] .
[1] خلاصه اي از مقالهء «عاشورا» نوشتهء جواد محدثي.
[2] «خط خون» موسوي گرمارودي..